Velen van mijn bloglezers vragen zich misschien af, in een jaar met zoveel turbulentie, opschudding, angsten en onzekerheden: "waarom schrijf je niets?". Juist nu er zoveel gebeurt en er zoveel behoefte is aan inzicht, troost en medeleven.

Verwonderd , sprakeloos en soms totaal verbijsterd, zo heb ik dit jaar beleefd.

Met een oplopend aantal blogbezoekers per dag voelde ik de druk toenemen iets te melden, maar wat moet je zeggen als de wereld bedekt raakt onder een deken van angst?

Eerst was er dat gerucht, je weet wel; die virus-veroorzakende vleermuis in China, het episch centrum van een aardbeving van geruchten en aannames. Toen kwam de Tsunami, een golf van dreiging overspoelde deze aarde en ontkiemde, op de al aanwezige vruchtbare voedingsbodems, het zaad van angst.

Een boodschap van eenheid misschien, maar corona was in staat onze verdeeldheid in kaart te brengen.

Een boodschap van vertrouwen misschien, maar corona creëerde dat we elkaar wantrouwend benaderden.

Een boodschap van zorgen voor elkaar, maar was daar vóór corona ook niet alle reden toe op basis van 'geven om' en ziekten die elke dag opnieuw kinderen en volwassen van ons wegnamen en nemen?

Oh ja kanker, auto-immuunziekten, hartinfarcten en honderden andere ziekten waar mensen en artsen dagelijks tegen strijden hebben één ding gemeen: ze zijn niet besmettelijk, dus geen reden de wereld op zijn kop te zetten. Het overkomt die ander; vervelend, maar het leven gaat door toch.

Een boodschap van vrede misschien, maar corona spiegelde ons gebrek aan vertrouwen en harmonie. Het toonde ons dat we collectief bijdragen aan angst, verdeeldheid, agressie en de daaruit voorkomende oorlogen met bijkomend lijden. En als dit tot gevolg heeft dat we worden overspoeld door een golf van vluchtende angstige mensen die onze comfortzone bedreigen, zetten we ze het liefst apart in isolement, iets waarvan we nu langzaam beginnen te begrijpen misschien wat dit met een mens doet.

Er lijkt een tweedeling te zijn van mensen met angst voor besmetting en mensen die zich niet kwetsbaar voelen voor corona, maar zich in hun doen en laten belemmerd voelen (soms zelfs door die kwetsbare groep).

Dit is niet iets nieuws; er was altijd al angst, maar nu is daar een aanwijsbare reden voor. Het heeft een naam gekregen, een vorm.

Er was altijd al angst dat mensen niet hun target, doelstelling of eigen behoefte na konden jagen, maar nu is er een collectieve belemmering, regelgeving, die voor velen inhoudt dat ze niet meer kunnen gaan voor wat ze in hun egocentrie als prioriteit ervaren.

Even op de plaats rust is voor velen een straf, omdat rust voor velen betekent geconfronteerd worden met waar we eigenlijk voor weg vluchten. Ons thuis, gezin, zorg dragen voor en aandacht geven aan naasten, en misschien wel het moeilijkst: rust vinden in jezelf.

Heel veel vormen van een burn-out getuigen van de moeizaamheid in deze processen.

Met het leggen van de hoge lat op eigen prestige en de daarbij behorende behoefte aan compensatie zoals troost en genoegdoening, heeft de egocentrie een dermate overheersende vorm aangenomen dat we voor alles doorgang willen in ons streven naar waardering, erkenning en het verkrijgen van bijbehorende status. Dat we in een maatschappij leven die prestatie en competitief gedrag als voorwaarde stelt voor het ontwikkelen van een (gezonde) eigenwaarde, maakt het er niet makkelijker op.

Natuurlijk mogen we niet voorbij gaan aan mensen, niet getroffen direct door het virus, maar door de noodzakelijke regelgeving. Maar het is wat bizar dat we de door corona ziek geworden mensen overschreeuwen met de noodkreet dat we niet meer naar de kroeg kunnen en lekker feesten even uit moeten stellen.

Natuurlijk hebben we recht op medeleven als het lot ons treft met één van de welvaartsziekten, zoals hartaandoeningen en kanker.

Maar een mondkapje dragen, niet uit eigen angst, maar uit respect voor de angst van die ander, gaat velen te ver.

Corona heeft ons veel duidelijk gemaakt dit jaar. We hebben nog een lange weg te gaan naar eensgezindheid, we gebruiken liefde en zorg dragen nog steeds als vorm van voorwaardelijkheid dat erkenning vraagt. "Ik zorg voor" is mijn beroep of slogan, maar als het werkelijk wat van mij vraagt, wil ik mijn medaille. Empathie en mededogen (als die eigenschappen al aanwezig waren), verdwijnen bij velen als sneeuw voor de zon, als de vergoeding het genomen risico niet meer dekt. Daarmee lijken we op verzekeringsmaatschappijen die ons een vals gevoel van veiligheid bieden zolang de premie maar meer oplevert dan de uit te betalen vergoeding.

Wat betreft de onverwoestbare vitale kanjers onder ons wensen we niet afgeremd te worden in nimmer aflatend streven naar doelen die ons geweldig-zijn bekrachtigen, het zwakkere deel van deze maatschappij als voorbeeld dienend.

Dan zijn er nog de mensen die bang zijn dat ze niet opgemerkt worden in het nemen van verantwoordelijkheid en aldus anderen aanspreken op nalatigheid, ja zelfs aangifte doen bij het constateren van wat zij zien als onverantwoordelijk wangedrag. De angst bij deze mensen om niet serieus genomen te worden, zit er diep in.

Natuurlijk, alles verdient een kanttekening, een kritische kijk, controle vanuit de samenleving en overheid, tot op zekere hoogte. In een maatschappij waar steeds meer controlerende organen ontstaan die hun bestaansrecht bekrachtigen door elke misstap, vergissing of onwetendheid af te straffen met handhaving en boetes en waar geen ruimte meer lijkt te zijn voor een vriendelijke waarschuwing. Het lijkt er steeds meer op dat een veilige beroepskeus is dat je kiest voor organen die zichzelf, verschuilend achter de wet (of nieuwe wet), een zeker bestaansrecht geven door anderen op de vingers te tikken. Inkomen verzekerd!

Een maatschappij verdeelt in meningen, ja zelfs verdeeld in (feitelijke) aannames, verdeeld door angst, verdeeld door beperking die niet voor iedereen gelijke gevolgen heeft. Een strijd om te leven, te overleven, een strijd om gelijk krijgen, genoegdoening en behoud van individuele vrijheid.

Wat moet je melden om niet hiertussen vermalen te worden?

Bij dermate grote collectieve gebeurtenissen is er geen enkel individu op deze aarde dat niet op een bepaalde manier geraakt wordt.

De vraag die dan opkomt is: "stel dat corona iets duidelijk maakt aan ieder individu, wat betekent het dan voor mij?"

Eigenlijk is het bizar dat een wereldwijd virus de verbindende factor tussen mensen creëert in oorzakelijkheid en dat het gevolg, angst, de verdeeldheid tussen mensen benadrukt.

Gerichtheid is hier misschien wel de kern die ons eigen functioneren en reageren weerspiegelt.

Natuurlijk speelt angst weer zijn rol in het proces, haaks op het vertrouwen.

Angst is een gerichtheid die maakt dat we geconfronteerd worden met iets dat mis kan gaan. Als angst de meester wordt over ons beredeneren en het daaruit voortkomend functioneren, zien we alles wat mis gaat of mis zou kunnen gaan als een vijand die loert vanuit de buitenwereld om ons te belagen, te hinderen of zelfs te blokkeren.

We beseffen vaak niet dat angst een emotie is die we allemaal verpakt in een laagje gecultiveerd vernis in ons meedragen. Dit laagje heet controle en op het moment dat er vanuit de buitenwereld iets op ons af komt dat we niet kunnen reguleren binnen onze controle-factor, slaat de angst toe. Het gedrag dat er op volgt, is dat we onder alle omstandigheden de controle terug willen. Om van de angst verlost te worden, schieten we in ontkenning, vermijdend gedrag, overdreven ratio en soms zelfs in agressie om de projectie van onze angst te verdrijven.

Natuurlijk, angst is een raadgever, zoals we er vele hebben in onze kring van adviseurs die allemaal het beste met ons voor hebben. Er is echt wat aan de hand als je bang bent, maar weigeren je eigen angst te onderkennen, leidt juist tot vermijdend gedrag in plaats van transformatie.

Dit betekent in veel gevallen dat we projecteren, anders gezegd: de aandacht van onszelf af te leiden door de anderen er van te beschuldigen dat ze overdreven angstig zijn. In dit geval dus een vingerwijzing naar de overdreven angst om besmet te raken.

Maar mijns inziens is de realiteit heel anders, namelijk dat onder elke behoefte van de mens een angst schuil gaat dat deze door externe omstandigheden tijdelijk of zelfs geheel niet ingevuld gaat worden.

Er zijn vele behoeften in de aard van mensen en even zovele angsten dat we daarin niet kunnen voorzien.

Dieper gezien zijn al deze angsten terug te herleiden naar de essentie: doodsangst.

Kortom, we zijn als de dood dat we er niet (meer) toe doen.

Kan het anders dan?

Om deze vraag te beantwoorden, kunnen we misschien de voorgaande zaken eens vanuit spiritueel oogpunt bekijken.

Niets in het universum zoals wij dat kennen kan bestaan zonder zijn tegenstelling. Het grote probleem echter in deze kennen wij onder de naam 'polarisatie'. Het gaat hier dus om verscherpen, benadrukken van die tegenstellingen. Dit fenomeen ervaren wij telkens weer in de manier waarop mensen, groepen en soms zelfs hele volkeren zich tegen elkaar afzetten (radicaliseren).

Nu we dus geconfronteerd worden met een collectieve dreiging zien we dat angst in staat is deze wereld te ontwrichten op basis van dit fenomeen. We schreeuwen om eenheid, maar reageren onze angst af door alles en iedereen die niet mee gaat in onze beeldvorming, diegene die ons belemmert, beperkt of ons afhoudt van genoegen, te benaderen met vijandigheid.

Polarisatie leidt tot verharding van deze maatschappij, en voedt dus dat deel van de mens dat zich vereenzelvigd met aardse werkelijkheid, ook wel gezien als het 'ego'.

De ontwikkeling van het ego is een belangrijk proces hier op aarde, omdat het ons helpt te wortelen en te voorzien in primaire behoeften zoals woonruimte, voortplanting en voeding. Tijdens de ontwikkeling van het ego leren we onze grenzen kennen in de begrenzing die we vanuit ouderlijk gezag en later vanuit maatschappelijk gezag van buiten af opgelegd krijgen. Meestal op basis van represaille.

Genetisch gezien gaat deze begrenzing vaak nog dieper als je kijkt naar de voorouderlijke, familiaire, culturele en religieuze voorgeschiedenis, opgeslagen in de bijnierschors.

Om op een algehele manier te kunnen functioneren binnen maatschappelijke normen moeten we dus socialiseren. Dit is dus een primair proces van het ego om te kunnen (over)leven in een samenleving waarin we voor onszelf zoveel mogelijk vrijheid proberen te creëren. Angst voor het indammen van deze vrijheid maakt dat we geneigd zijn te groeperen met gelijkgestemden en zelfs bereid zijn zo ver te gaan in conformeren met die groep dat het unieke aspect van het individu verloren lijkt te gaan. Binnen de groep heerst een orde die een gezamenlijk gevoel van macht en superioriteit creëert die de illusie aanwakkert dat dit verdedigd moet worden tegen bedreiging van buiten af. Het gevolg is polarisatie.

In spiritueel opzicht betekent de ontwikkeling van het ego dat de ziel zich via de geest kan bekleden met materie. Dit verhardende aspect heeft tot doel dat men sensaties op aards niveau kan ervaren opdat de ziel kan groeien. Net als dat bij de boom zijn wortels en stam (vorming van ego) van essentieel belang zijn om voeding te onttrekken aan deze aarde om te kunnen groeien. We nemen de boom vaak als vergelijking voor ons groeiproces in termen van 'stamboom' en 'levensboom'.

Maar het kan ook nuttig zijn eens eerlijk te kijken naar de verschillen.

Uitgaand van natuurlijke processen lijkt de boom volledig in harmonie met de seizoenen, het volledig opgaan in een toestand van rust, terugkomend bij zijn essentie, loslatend wat is, volledig vertrouwend op de lente en vernieuwing. Dit is voor ons nog steeds vreemd. Gehechtheid en de angst voor onherstelbaar verlies maakt het voor ons onmogelijk mee te gaan in deze natuurlijke processen.

Een boom die alleen staat ziet er vaak aangedaan uit door blootstelling aan de elementen, maar staat daar toch fier en in volle glorie in zijn eigen uniek-zijn. De prijs voor uniek zijn is dat je veel wind vangt als het er voor jou op aan komt, maar elke prijs is te hoog voor het opgeven van je eigen unieke identiteit.

De boom richt zijn takken niet naar de grond om andere twijgen te verpletteren. Hij richt zich naar het licht in vol vertrouwen dat de aarde zijn wortels voedt met datgene wat nodig is om in zijn bestaan te voorzien en dus automatisch in zijn groei. Dit in tegenstelling tot de mens die constant deze aarde wantrouwt niet bewust dat eigen gerichtheid de voeding bepaalt. Met andere woorden: alles op deze aarde is er, maar welk aspect van jezelf, welke gerichtheid voed je?

De boom buigt mee in een storm, omdat hij de storm niet persoonlijk opvat, maar als een collectief fenomeen ervaart dat een grotere kracht aanduidt dan die van het individu. Verzet is als ons ego dat meent op het strand te moeten gaan staan om met blote handen de tsunami tegen te houden die ons dreigt te belemmeren onze zin door te drijven.

De boom spaart zoveel mogelijk energie in tijden van droogte om een kans te hebben om te overleven, daar waar wij ons te buiten gaan in uitbundige verspilling om anderen de schuld[PG1] te geven van ons ervaren tekort aan voeding, ruimte en genot.

De boom twijfelt niet aan zijn bestaansrecht en is niet bezig dat van een andere boom in twijfel te trekken, hij is gewoon.

Eén met de schepping, dat alles een begin kent en weer een einde om op te gaan in dat ene dat ons bestaansrecht garandeert in onvoorwaardelijke liefde ook wel gekend als 'de BRON'.

Mijn boodschap voor ons allen voor 2021

Neem de tijd om de harmonie te herstellen in jouw innerlijk, weet dat je die tijd daarvoor krijgt, weet dat niets ooit te laat komt maar altijd precies op tijd. Alles wat bij je hoort naar je toekomt, alles wat je kwijtraakt niet echt weg is. Doorzie de sluier van angst en aanvaart dat we onlosmakelijk verbonden zijn met alles om ons heen zover als ons voorstellingsvermogen rijkt door die ene 'Bron'.

Richt je op het licht, geworteld in de aarde opdat je zult inzien dat bestaansrecht niet op basis van wording is, maar op basis van gewoon jezelf zijn. En alles dat een begin kent, krijgt een eind, en verzet hiertegen leidt tot onnodig lijden.

En als ik in dit leven alles verkregen heb, maar ik heb de liefde niet, heb ik eigenlijk alles verloren wat er toe doet.

Feng Huang wenst je een gezond en liefdevol 2021!

Liefs,

Paul